Muzyka poważna - w potocznym znaczeniu muzyka tworzona w celach artystycznych, w przeciwieństwie do muzyki rozrywkowej i ludowej.Obiegowy podział historii muzyki poważnej na epoki jest podobny jak w literaturze i sztukach pięknych. W specjalistycznych publikacjach stosuje się jednak inne podziały.
Do muzyki poważnej zalicza się gatunki przeznaczone tylko do słuchania (np. symfonia, fuga, koncert), nie zalicza się zaś muzyki do tańca (np. polonez, walc) i muzyki filmowej.
Według innego podziału muzykę klasyczną (poważną) od każdej innej odróżniają:
- instrumentarium; wyłącznie instrumenty, z których dźwięk uzyskuje się w sposób mechaniczny; brak instrumentów elektrycznych i elektronicznych; wyjątkiem są tu instrumenty, których zasada działania oparta jest na mechanice, a elementy elektryczne zostały wprowadzone dla uproszczenia obsługi instrumentu, ale bez zmiany jego brzmienia (np. modyfikacje organów w wielu kościołach)
- czerpanie (w różnym zakresie) z klasycznych form muzycznych (sonata, opera, symfonia, preludium itp.)
- oryginalność treści; brak np. tzw. "cytatów" (zapożyczeń z innych dzieł, utworów) występujących często w muzyce filmowej. Nie oznacza to jednak całkowitego braku zapożyczeń. Przykładowo: szczególnie częste w XIX w. były zapożyczenia i inspiracje muzyką ludową (np. duża część twórczości Fryderyka Chopina - walce, polonezy i inne)
- dzieła klasyczne są zapisywane w formie partytur (zapis oparty na nutach), w zasadzie brak improwizacji (odmiennie niż np. w jazzie)
- współczesna muzyka klasyczna jest kontynuatorką wielowiekowej europejskiej tradycji muzycznej. Nie oznacza to braku nowatorstwa czy zamknięcia w schematach, jednak ma pewne wielopłaszczyznowe konsekwencje. Część z nich została już wymieniona wyżej. Inne to np. ogólnie przyjęty sposób dot. np. miejsca publicznego jej wykonywania, zachowanie słuchaczy i inne.
|
